Jučerašnji premijerski sat u crnogorskom parlamentu, razgolitio je neke ideološke postavke bivše vlasti u pogledu polemike oko „srebreničke rezolucije”. Svi su naime, listom, juče bili protiv dva amandmana koja predlaže premijer Spajić. I efendija Ibrahimović, i Mugoša iz SD, i bivši partneri Radovana Karadžića iz DPS-a.
Ta dva amandmana podcrtavaju da nijedan narod ne može da se označi kao genocidan, niti da se dovode u pitanje postojanje Republike Srpske. Iako predložena rezolucija nigdje eksplicitno ne pominje mogućnost takvog kvalifikovanja srpskog naroda, niti se igdje navodi plan o ukidanju RS, Spajićeva Vlada želi preventivno da djeluje po pitanju kolektivnog, iracionalnog straha kod Srba da bi usvajanje rezolucije moglo da implicira takve posljedice.
Dakle, iako se amandmani ne tiču sadržaja teksta rezolucije, oni predupređuju tumačenje njenog duha u anti srpskom kontekstu.
I umjesto da takvo „ojačanje“ rezolucije, takvo njeno civilizacijsko proširenje podrže svi, najprije oni koji se glasno za nju zalažu, dolazimo do paradoksa da takve humane i demokratske napomene ne prijaju onima koji tuže nad srebreničkim zločinom. Pitamo se – zašto? Zašto ako namjera rezolucije nije ono što Spajić hoće da predupredi? Ili namjere podržavaoca rezolucije i nijesu baš toliko civilizovane i jasne?