Piše: Vuk Bačanović
Kako je prenelo više medija, demonstranti koji podržavaju Palestinu prekinuli su govor predsjednice Evropske komisije Ursule fon der Lajen na Samitu o odbrambenoj bezbjednosti u Briselu. Aktivisti su glasno uzvikivali dvije teško porecive istine: fon der Lajenova je osoba „na čijim se rukama nalazi krv nevine palestinske djece“ i «ratni zločinac». Dodao bih još jednu neporecivu istinu: Ursula fon der Lejen je među onima koji su odgovorni za genocid.
Uz harmoničnu podršku kolektivnog zapada, izraelska vojska je između 7. oktobra i 4. Aprila ubila 14.350 palestinske djece, što znači da djeca čine 44 procenta od ukupnog broja ubijenih Palestinaca od početka rata, s tim da žene i djeca čine gotovo 70 procenata od 7000 osoba koje se vode kao nestale, dok većinu od 75.000 ranjenih također čine žene i djeca. Gotovo da je poetska pravda da su poruke poslane Fon der Lejenovoj izvikane na sastanku na kojem se raspravljalo o „odbrambenoj bezbjednosti“, budući da „odbrabena bezbjednost“ kolektivnog zapada već vjekovima nije ništa do obezbjeđivanje kontinuiteta strave i užasa za ostatak čovječanstva. Koliko nanovo i nanovo pronalazimo svježine i aktuelnosti u „Prezrenih u svijetu“ Franca Fanona, koji nam opisuje etos ljudskih bića poput Fon der Lejenove:
Gola stopala kolona ne mogu se nikad vidjeti, jedino možda u moru, ali nikad iz blizine. Ta su stopala zaštićena solidnim cipelama dok su ceste njihovih gradova tako čiste, glatke, bez rupa, bez kamenja. Grad kolona je sit, lijen, njegova je utroba uvijek prepuna dobrih stvari. To je grad bijelaca, stranaca. Grad koloniziranih, odnosno grad domorodaca, crnačko selo, medina, ozloglašeno je mjesto ozloglašenih ljudi. Tu nije važno gdje se ko rodi ni kako se rodi, gdje se umire i zbog čega se umire. To je svijet bez međuprostora, čovjek je na čovjeku, koliba na kolibi. Grad domorodaca je grad gladnih, gladnih kruha, mesa, cipela, ugljena, svjetlosti. To je šćućuren grad, grad na koljenima, valja se u kaljuži. Grad crnaca, grad »smrdljivih Arapa«.
I pored svih pozivanja na deklaracije o pravima čovjeka, lik i djelo Fon der Lejenove nam manifestuje gorku istinu: kada se zderu sve maske, čovjek na kojeg se odnose ta deklarativna prava isključivo je evropski čovjek, pa čak ne i svaki čovjek rođen na tlu Evrope, već anglo-američki, germanski tip čovjeka, koji ostatak kontinenta i svijeta, u najboljem slučaju, prihvata kao romantičnu egzotiku, dom plemenitih divljaka nad čijom se tužnom sudbinom valja i može profitabilno isplakati. U tom smislu, nema ništa odvratnije, kada se izabere jedan prezreni „grad crnaca“, ili „smrdljivih Arapa“ koji se ritualno oplakuje pred kamerama korporativnih medija, a sve u svrhu toga da potpuni manjak empatije prema sve i jednom smrdljivom crncu ili Arapinu ne izgleda toliko antiljudski koliko jeste.
Istom perfidnošću kojom su nakon drugog svjetskog rata sa sebe željele sprati ljagu antisemitizma i Holokausta osnivajući državu Izrael na štetu naroda koji nije bio uzročnikom ni jednog i drugog, kolektivni zapad Rezolucijom o Srebrenici iskorištava patnju bosanskih muslimana s kraja 20. vijeka kojoj je na svakojake načine kumovao, da bi sa sebe sprao svoje saučesništvo u genocidu u Gazi i višedecenijskim zločinačkim poduhvatima nad ostatkom islamskog svijeta.
Prema tome, sintetički smješak na licu Fon der Lejenove dok joj odvažni aktivista urla istinu u lice ne svjedoči samo o prirodi sentimenta establišmenta koji predstavlja kolektivni zapad prema neevropskim ljudskim bićima Palestine, već prema neevropskim bićima uopšte, bez obzira da li su potpuno neiskoristiva kao ona u Palestini, Siriji, Iraku ili Libiji, pa se masakr nad njima sasvim slobodno može vršiti uz zdušno navijanje korporativnih medijskih propagandista, ili ih se još uvijek, uz dramsko naricanje, da iskoristiti za neku imperijalističku prljavštinu kao u Bosni ili Ukrajini. Samo oni koji ne primjećuju ili se prave da ne primjećuju pravila ove igrice imaće pravo na porciju najfinije pseće hrane iz grada kolona, a najsretniji možda budu čak i udomljeni u nekoj brižnoj porodici grada kolona.
Vuk Bačanović: Nesnosno frfljanje | Žurnal (zurnal.me)
Njemačko prezime „fon der Lejen“ u prevodu znači „iz šumice“ ili „sa čistine“. Uobičajena je praksa u njemačkim prezimenima da „fon“ označava plemićku ili aristokratsku lozu, često povezanu s određenim mjestom ili imanjem. S obzirom na opsjenarski karakter epohe u kojoj živimo u kojoj je dijabolična hipokrizija mjera normaliteta slobodnog svijeta, gospođa predsjednica birokratske Evropske komisije bi ga slobodno mogla predjenuti u Fon der Genocid. I da većina «civilizovanog svijeta» povjeruje da je to zapravo učinila iz pijeteta i empatije prema žrtvama.
Tekstovi objavljeni u kategoriji „Gledišta“ ne izražavaju nužno stav redakcije Žurnala