Pišu: prof. dr Dušan Krcunović i Mićun Milatović
Spomenik kontroverznom komandantu Pavlu Đurišiću, koji je bio podignut na privatnom imanju u selu Gornje Zaostro, ekspeditivno je uklonjen, uz lišavanje slobode osumnjičenih za kršenje zakona o spomenicima, oštro kritičko izvještavanje o tom događaju od strane crnogorskih medija glavnog toka i odobravanje dijela javnosti, indoktrinisane, ostrašćene i fanatizovane ideologijom bivšeg režima. Ali, efikasno združeno djelovanje policije, tužilaštva, pravosuđa i lokalne uprave, ipak, nije bilo dovoljno za potpunu satisfakciju medija, političkih stranaka, partijskih funkcionera i ostalih dežurnih boraca protiv “neočetništva” i baštinika, ne baš slavnih, tekovina socijalističke revolucije koja je nemilosrdno proždirala svoju djecu, tokom i nakon Drugog svjetskog rata, ni do danas ne pokazujući nagovještaje svog zasićenja.
To objašnjava zašto se marginalni događaji uporno pretvaraju u magistralne, i obratno. Jer, kome je mrtvi Pavle Đurišić veća opasnost od Mila Đukanovića, Radoja Zvicera, Ljuba Milovića ili Nena Kaluđerovića, taj je vrlo precizno naznačio svoje političke prioritete i moralne norme. Protiv “četnika“ je dobar i crni đavo, ergo – i ustaša. Lažima se forsira teza da je sve četničko zločinačko i izdajničko, da bi se sve srpsko proglasilo za četničko. Sva politička dinamika u Crnoj Gori se odvija u smjeru razotkrivanja Srba kao četnika, a četnik je a priori svako ko ne prihvata dogme „titogradskog koncila“.
Da ideološka ostrašćenost totalitarnog režima nema svoj quantum satis to pokazuje nezasita potreba “antifašista” za stalnom, ali vrlo izbirljivom osudom zločina iz Drugog svjetskog rata i selektivna memorizacija žrtava. Tako se, s jedne strane, čuje agresivna govorljivost kada je riječ o osudama četničkog pokreta i njegovih komandanata, dok s druge strane, vlada ćutanje upravo kada treba ispričati neispričane priče o komunistički zločinima čiji počinioci nikada nisu kažnjeni, a neki su i monumentalizovani. Protiviti se Đurišićevom spomeniku, a ćutati o jamama kraj Nikšića i drugim stratištima u kojima još uvijek čame kosti nevinih žrtava komunističkih zločina, malo je nazvati licemjerjem. Jer, ćutanje o komunističkim zločinima, zabrana pamćenja njegovih nevinih žrtava i uskraćivanje njihovog prava na grob, opravdano je nazvati odobravanjem i produžavanjem civilizacijskog prekida u kome je nešto tako nezamislivo i monstruozno uopšte bilo moguće.
Totalitarna ideologija čiji eksponenti nikada nisu priznavali ni ljudski niti Božiji sud (izuzev njima naklonjenog suda partije i “suda istorije”), osigurala je kontinuitet svoje vladavine u Crnoj Gori upravo putem nekažnjivosti. Iz podzemlja komunističke duboke države zjapila je fama nekažnjivosti koja se prenijela na režim trodecenijskog samovlašća organizovane kriminalne grupe, alias DPS koji je osigurao njenu sukcesiju. No, između zavjere ćutanja dežurnih medijskih antifašista i fame nekažnjivosti zločinačke ideologije takođe postoji jasno vidljiva sprega. Deklarativni antifašisti, dok potenciraju lažnu društvenu opasnost od odavno mrtvog četničkog pokreta, svjesno zataškavaju komunistička zlodjela, pritom šireći famu nekažnjivosti.
Štaviše, premještanje medijske pažnje i podizanje bezrazložne “moralne panike” o ugroženosti društvenog mira “neočetništvom”, samo izaziva gubitak osjećaja za realnost u kojoj živimo, da bi se konstruisala virtuelna stvarnost, a potom medijski i politički eksploatisali perpetuirani i produbljeni ideološki raskoli. U sjenci ideološki motivisane medijske logoreje o Đurišićevom spomeniku ostali su brojni skandali i afere: nerasvjetljena ubistva iz domena državnog terorizma, bjekstva članova “državotvornih” narko-klanova koji još uvijek izmiču pravdi, zloglasna “Sedma uprava” policije i batinaške crne trojke, apsolutna zastara krivičnog gonjenja za besprizornu pljačku države, neefikasno sudstvo i tužilaštvo, korupcija, i još mnogo drugih nepočinstava.
Umjesto da raskrinkavanje i sankcionisanje tih nepočinstava bude primarna medijska i društveno-politička preokupacija, borci protiv mrtvih ideoloških neprijatelja, kojima se ne zna ni groba ni mramora, nastavljaju sa “proizvodnjom saglasnosti” o zlim Srbima kao piromanima koji prizivaju srpske vatrogasne helikoptere i „Crkvi Srbije“ koja priziva kišu i maligne ruske uticaje.
Propagandna strategija dijela medija u Crnoj Gori sastoji se upravo u razlikovanju između “vrijednih” i “manje vrijednih žrtava”, kako su to opisali Noam Čomski i Herman Vajt u knjizi Proizvodnja saglasnosti. Ova propagandna “viktimologija”, koja pravi razliku između (medijski) vrijednih i manje vrijednih žrtava (koje u ovom slučaju pripadaju srpskom narodu), proizvodi opasnu društvenu podvojenost čija konfliktnost ide u korist struktura moći duboke države. Osjećaj nekažnjivosti ovih struktura moći pojačava neodgovorna vlast i mediji.
Spomenik Pavlu Đurišiću je uklonjen, ali samo da bi umjesto njega, prema drugom ideološkom kalupu, bio “izliven” još grandiozniji i u javnom prostoru na još viši “postament” od novinarskih kolumni i partijskih saopštenja uzdignut simbolički spomenik neskrivenoj i gotovo nesavladivoj netrpeljivosti prema crnogorskim građanima koji pripadaju “četničkom” etnosu.
Izvor: Plenum 083/ Fejsbuk
