Što bi za svjetski poredak značio trajni Rusko-Ukrajinski mir i koje su šanse da do njega dođe?
Bilo bi to novo i veoma korisno poglavlje u istoriji civilizacije. U interesu mira okončala bi se era smicalica, destrukcija i bezobzirnih interesa velikog Hegemona. Svijet bi se, kao što se to dešavalo tokom prethodnih milenijuma, nesmetano i bez straha nastavio razvijati kroz svoja dobrovoljna savezništva i multipolarne principe. Glavna prepreka miru na istoku Evrope su zapadna i prozapadna insistiranja na uništenju i fragmentaciji postsovjetske Rusije. Što spašava Rusiju u procesu koji joj je Zapad namijenio. Rusiju čuva duh grubog ruskog mužika koji je opstao i pod dezorjentisanim Gorbačovom, duh koji se održao i poslije pijanog Jeljcina, kojeg je Zapad dočekao kao dar s neba, duh koji, kao što vidimo, istrajava i pod autoritarnim Putinom. Zapad se prevario u svojim kalkulacijama o ruskom narodu. Rusi nijesu podložni dugotrajnoj rezignaciji i apatiji. Rusija je isuviše daleko i od onog samurajskog kreda da kao klonula i obeščašćena zemlja sama izvrši harikari pred Američkim gospodarom kao što je to uradio tradicionalni, a nastavio savremeni Japan, pokorno klečeći pred Amerikom i aktivno prećutkujući zlo koje ga je zadesilo u Hirošimi i Nagasakiju. Japanci ne samo da ne spominju ko je prouzrokovao te dvije atomske pečurke već zauzimaju neprijateljski stav prema svima koji ih na taj događaj podsjećaju. I Ukrajina slijedi primjer Japana. Odriče se svojih stradanja i žrtava iz prethodnih ratova, odriče se jezika častoljublja i slobodarstva kako bi se pokorila interesima zapadnih porobljivača. Za Ukrajinu je veoma bitno da rusofobiju iskaže i na simboličkom polju. Ukrajina uklanja spomenike ruskoj kulturi a podiže spomenike sledbenicima fašizma. Ukrajina se priklanja fašističkim simbolima. Koristi ih kako bi se u osvetničkom žaru obračunala sa ruskim jezikom i sopstvenim građanima koji ga govore. Za te stvari je nemoguće pronaći racionalno opravdanje.
Ipak ukoliko prihvatimo mogućnost da istorijski revolti i revanšizmi zbog kojih Ukrajinci oživljavaju nacizam mogu biti logični i razumljivi onima koji su duboko lično doživjeli ruski teror i na sopstvenoj koži ga osjetili zapitajmo se kako ti isti ljudi gledaju na američke biznise u Ukrajini kojima su se bavile dinastije Bušovih, Klintonovih, Bajdenovih, Blinkenovih, Nulandovih, Olbrajtovih…
Spada li to u domen birokratskih protokola Svjetske Trgovinske Organizacije ili zavređuje pažnju intelektualno pronicljivog a perfidno iskorišćenog Ukrajinskog naroda. Koliko god bila snažna i strastvena mržnja Ukrajinaca prema Rusiji i čime god da je opravdavana, toj mržnji ne treba dozvoliti da zaogrne zaboravom ono čemu je Ukrajina poslužila Americi. A poslužila joj je između ostalog i kao punkt za instaliranje američkih laboratorija za biološko ratovanje i eksperimentisanje sa Ukrajinskim stanovništvom. Ukrajinci ne smiju smetnuti s uma ni stvaranje moćne mreže svojih superbogatih oligarha izraslih na enormnoj korupciji u Ukrajinskom društvu i njihovih povezanih biznisa sa visokorangiranim Američkim političarima poput recimo Hantera Bajdena, sina američkog predsjedika Bajdena.
Da li je u strastima mržnje, osvete i odmazde koje vladaju u Rusko-Ukrajinskim odnosima moguće razmišljati o planu za trajni Ukrajinsko-Ruski mir? Za sada među zapadnim saveznicima Ukrajine ne postoji volja da se o tome čak i neobavezno razgovara. Bez obzira što i mir kao i rat posjeduju veoma važne nivoe profitabilnosti niko o miru kao opštoj dobrobiti još nije spreman da razmišlja. Rusko-Ukrajinskom stradanju se ne dozvoljava alternativa. Da li je to tako zbog nekog evenetualnog plana B? Možda.
Što ako Amerikanci po planu B potajno navijaju da Rusija upotrijebi atomsku bombu na tlu Evrope. Što ako Amerikanci žele da kažu Rusima dobro došli u nuklearni klub. Možda je Evropa nesvjesna te moguće podvale. Možda joj Evropa hrli u susret na isti način na koji je hrlila u susret uništenju svog energetskog snadbijevanja putem gasovoda Sjeverni tok 2. Da li Ukrajina po američkom nagovoru samopožrtvovano saučestvuje u tom eventualnom scenariju?
Odgovore nećemo saznati do dana eventualne Evropske kataklizme. Molimo se Bogu da do nje ne dođe. U međuvremenu važno je podsjetiti se na jednu zanemarenu posledicu rata u Evropi. Rusko-Ukrajinski rat predstavlja veliku i manje primjetnu borbu za ljudsku populaciju. Demografski oslabljenoj Rusiji rat donosi priliv stanovništva. Ratom derogirana Ukrajina doživljava odliv stanovništva. Iz ratnih iskustava znamo da se na zavičajna zgarišta ljudi ne vraćaju. Pogotovo se ne vraćaju na radioaktivnošću ozračena područja i prostore zasute kasetnim bombama. Amerika se potrudila da takvih područja bude što više. Kada i ako dođe do mira mnogo važniji će biti bilansi stanovništva, njihova fizička i mentalna stanja, kontaminiranost teritorija, strah od zaostalih bombi od bilansa ratnih šteta, projektovanih odšteta, novih investicija i planova obnove postradalih područja.
Koja je svrha krvariti i čekati u redu da te kao demografski urnisan narod prime u izblijeđelu i pohabanu mitologiju Evropske Unije. Već se nazire da je mitološko biće Evrope potamnilo. Evropa* je prestala da sija. Evropa je postala ponosna što ju je kćerka Amerika poklopila svojom sjenkom. Kakva je uloga Velike Britanije u Rusko-Ukrajinskom sukobu? Koji je interes Velike Britanije, koja je prije 4 godine istupila iz Evropske Unije, da se rat u Evropi održi i produži. Vjerovatno su finansijski razlozi u pitanju. Britanska uloga u Rusko-Ukrajinskom sukobu na samom početku rata bila je profesionalno potpaljivačka. Boris Džonson je dolazio u Kijev kako bi spriječio pregovore o miru. Poslije njegove misije uloga Engleske je postala manje profesionalna, jer po svemu sudeći rat na tlu Ukrajine svojim tragičnim ishodima će nadmašiti sve perverzije sa kojima se Engleska do sada proslavila u svjetskoj istoriji ratovanja i kolonizovanja novih svjetova.
Da li su Britanci svjesni da dolazi vrijeme kada će velike nuklearne sile Kina, Rusija, Indija biti prinuđene da svojim mirotvoračkim i monetarnim integracijama uzvrate na finansijski teror Angloameričkog koorporativnog duha.
Za ono što su uradili Evropi anglo-američkom establišmentu neće uzvratiti Evropljani već tamo neki zaboravljeni i neprosvećeni ludaci sa Evropske periferije koji sliče likovima iz romana Tolstoja, Gorkog, Babelja, Čehova, Gogolja. Neuspješni pokušaji Zapada da sinhronizuju cikluse spoljnjeg uništavanja i samouništavanja Rusije traju duže od vijeka. Što ako i Ukrajinski proces, koji je smišljen na tom fonu, propadne. Što ako se destrukcija koja dolazi spolja ne spoji s unutrašnjom destrukcijom Rusije.
Što ako ti objedinjeni poduhvati ne uspiju pocijepati Rusiju. Što ako i ta zamisao propadne kao i onih nekoliko izvedenih revolucija od februarske, oktobarske, preko informbirovske, do perestrojke. Što ako se Prvi i Drugi svjetski rat ovoga puta iskažu samo kao uvod u Treći svjetski rat kome je Ukrajina poslužila kao povod?
Da li je dugotrajno zlostavljanje ruskog stanovništva na teritoriji Ukrajine iskorišćeno kao stvarni povod za rat ili su razlozi dublje prirode. Do čega može dovesti zlostavljanje stanovništva koje se u poslednje vrijeme širi na unutrašnjost Ukrajine i pogranične regije Rusije dopirući čak do Moskve. U Rusko-Ukrajinskom oružanom sukobu neće biti presudna premoć oružja, niti satelitski navođeni dronovi, niti izvanje vojne snage umiješane u konfklikt zaraćenih strana. U tom ratu najvažnija će biti neizmjernost Rusije.
Neizmjernost je ono što Rusiju, za sada, štiti od potrošačkog i koorporativnog duha Zapada. Za Ruse je Sibir život utisnut u književnosti, muzici, kulturi. Za Zapad je Sibir izvor resursa. I u najsurovijim uslovima, klimatskim i političkim, u Sibiru se patilo i skončavalo ali je istovremeno i cvetao i svojom žilavošću se dokazivao obični ljudski život. Za razliku od Sibira na Aljasci, Američkoj državi koja po klimi i resursima sliči Sibiru, život pripada avanturistima, usamljenicima, skupo plaćenim kompanijskim radnicima i menadžerima. U Sibiru je život prožet surovom hladnoćom prirode ali i toplinom vjere i zvukom zvona koji se razleže sa tornjeva drvenih crkava u neizmjernim prostranstvima koje kao svoj dom osjećaju generacije i generacije Rusa. Na Aljasci se ljudi tek doseljavaju. Na Aljasci vlada borba s divljinom u Sibiru vrhuni ljubav prema divljini.
U neizmjernost Rusije utkane su kao niti narodne kulture šume i stepe, srce i duša, ikone, surovost sjekire, izgubljene i dobijene bitke. Nije to uzalud opisivano u djelima Ivana Turgenjeva, Fjodora Dostojevskog, Sergeja Rahmanjinova, Harvardskog profesora istorije Džejmsa Bilingtona. To su samo maleni kamenčići u neizmjernom mozaiku slike Rusije. Bez obzira što su i Turgenjev i Dostojevski i Rahmanjinov i Solženjicin svoje živote živjeli i na Zapadu čak i po zapadnim mjerilima oni nikada nijesu izgubili izvorni ruski sjaj. Taj ruski sjaj koliko god se Zapad trudio ne može zamagliti ekonomija, sklonost ka luksuzu i žudnja za američkim standardom i “vrijednosti”. Dokazali su to svojim djelima i svojim životima i na istoku i na zapadu i Turgenjev i Solženjicin, i Rahmanjinov i Nabokov, i Nurejev, i Dovlatov i mnogi drugi.
Zapad je možda uspio osvijestiti i preobratiti one više nego nebitne ruse poput Berezovskog, Abramoviča i ostalih oligarha koje je samo zbog novca primio pod svoje okrilje računajući da ih može upotrijebiti kao borbeno sredstvo protiv neizmjernosti Rusije. A neizmjernost Rusije može nestati samo u prirodnim demografskim procesima. Ono što je u životu usađeno neizmjernom ljubavi prema prirodi nestaje samo onda kada nestanu ti pejzaži i pred očima Rusa i u sjećanju Rusa. Rusi u prirodni pejzaž zaljubljeni, ostaju do kraja života predani vjeri koja iz ruskih pejzaža izvire. Vrijeme je da to Zapad shvati i da se s time pomiri.
Ranko Rajković
*
Korijen riječ Evropa potiče od akadske ili feničanske riječi ereb što znači „zemlja zalaska sunca”
