Zašto se uopšte ustaje na vlast? Iz nevolje koju je na antologijski način Vuku u pero opjevao slijepi Filip Višnjić, kada dara pređe mjeru, kada zakoni nisu u skladu s logikom, kada vlast zarad kile mesa duga kolje dužnikovog vola, kada LGBT ideologija dobije prostor da na sva zvona polemiše s patrijarhom, kada se najgori nađu na mjestu najboljih, kada intelektualni srpski kajmak pokupe dušmani, kada muž bez ženine dozvole ne može da lupi šakom o sto, kada dijete prijavi roditelja policiji, kada policija uzgaja kriminal, kada kriminal vodi državu, kada je država samo ekspozitura multinacionalne korporacije, kada korporacija ima u vlasništvu sve vođe, i vlasti i opozicije Treća riječ četvrtog stiha najpoznatije ustaničke pjesme Filipa Višnjića, „Početak bune protiv dahija“, zapisao Vuk Karadžić slušajući slijepog guslara 1815. godine u manastiru
Šišatovac – vrlo je misteriozna. Pazimo…
Bože mili, čuda velikoga!
Kad se ćaše po zemlji Srbiji,
Po Srbiji zemlji da prevrne
I da druga postane sudija…
Druga, šta?
Druga vlast, narodni ugao utemeljen na hrišćanskom pravu.
Dakako, tu knezovi nisu radi kavzi, ali je rada sirotinja raja koja globe davati ne može ni trpjeti kolonijalnog zuluma, ali su radi i kolonizatori – s obzirom na viševjekovni san da Srbinu crkne i zadnja krava.
U 569. stihu kaže narodni pjevač: Usta raja ko iz zemlje trava, pa kako onda tako i danaske, ili možda ipak samo onda, jer ovaj narod po zemlji Srbiji što u stotinama hiljada ustade, za početak protiv nasilja, što je politizovana fraza, niti ima vođu, niti mu se uzaludna brojnost broji u ustanak. S pravom kaže politikolog Milan Milenković „da narod kome nije važna pobeda nego samo pokušaj i ne zaslužuje bolje“. Namirisani i lijepi građani, ubijeđeni da su avangarda, učesnici su još jednog debakla.
Devedesetih godina u Beogradu bio sam politički zelen, no hitar da 10. marta 1991, na dan kada su i studenti proplakali od suzavca Miloševićevog režima, budem dio mnoštva na Trgu i na Terazijama.
Tokom „građanskih šetnji“ 1996–1997, kada je Beograd u 19.30 s terasa i prozora lupao u šerpe i lonce da kolektivnim performansom nadjača drugi Dnevnik RTS-a, tj. režimsku sliku ružičaste stvarnosti, počeo sam da sumnjam u državničke namjere sa Zapada obilato stimulisanog opozicionog trojstva Đinđić–Drašković–Pešić, pa sam se sa suprugom, tada djevojkom, pridružio onima koji bi prije da završe fakultet negoli da ginisovski šetam (premda jesam, sa tada efektnim ali iz današnjeg ugla naivnim i izdajničkim sloganom: Snimi mene, Si-En-Ene!), jer sam opazio gdje opozicioni studenti koji su prišli trojstvu Đinđić–Drašković–Pešić prolaze dobro čak i na ispitima, da ne pričam o onima koji su se – u tradicionalnim srpskom podjelama – držali političkih skuta Slobodana Miloševića i njegove političke i životne drage. Do istorijskog Petog oktobra 2000, uprkos činjenici da sam godinama slušao prozapadni Radio B92 i naizled istine željnu Radio Slobodnu Evropu, omrzao sam ili sam pak prozreo Đinđića, Draškovića i Pešićku, da kada je cijela Srbija ustala da ruši državnika koji iz pada Berlinskog zida nije naučio mnogo, ja nisam.
S rukom na srcu, ustanički huk čuo sam iz Ulice Gavrila Principa, i nisam mogao da mu odolim. U političkom smislu bio je zanosan kao pjesma homerovskih sirena. Pa smo se – kao svjedoci istorije – supruga i ja popeli Balkanskom i na Terazijama suzili od suzavca.
Osim nadom u bolje i pravednije sutra, mučeni cijele decenije sankcijama, hiperinflacijom, bombardovanjem, ničim drugim žena i ja nismo bili naoružani.
Gledali smo jezive slike ustanka koji to nije bio nego je bio obojena revolucija, generisani prevrat, sa sve jezivocrnim bandijerama pokreta Otpor, odskočne daske Čede Jovanovića, čovjeka koji će na Vidovdan dželatima predati svog predsednika. Narod je iz zapaljene Skupštine iznosio stolice, umjetničke slike, sve čega se mogao da domogne, a mi smo, u jednom trenutku leđima oslonjeni na daske kojima je neko zamandalio ulaz u zapaljenu Skupštinu odlučili – prije mraka i pljačka mnogih radnji u centru – da se preselimo u Boku Kotorsku. Dosta je bilo istorije. Kad kažem: dosta je bilo istorije, tada mislim (iako su me crnogorske litije koje su nikle u Boki demantovale) da čovjek koji živi u prestonici ima obavezu da prvi ustane, ako je slobodoljubiv, jer je fizički bliži Skupštini u kojoj, kao u boci, stanuje duh vlasti. Ali, avaj, kako samo uljuljkanog u povlasticama (što je pelcer starog Rima) dobro poznaje Dvor, pokazala je vlast Aleksandra Vučića, odličnog tehnologa vlasti. Građanin teško ustaje,
Beograđanin onda kada je cijeloj Srbiji sasvim prekipjelo.
Zašto se uopšte ustaje na vlast? Iz nevolje koju je na antologijski način Vuku u pero opjevao slijepi Filip Višnjić, kada dara pređe mjeru, kada zakoni nisu u skladu s logikom, kada vlast zarad kile mesa duga kolje dužnikovog vola, kada LGBT ideologija dobije prostor da na sva zvona polemiše s patrijarhom, kada se najgori nađu na mjestu najboljih, kada intelektualni srpski kajmak pokupe dušmani, kada muž bez ženine dozvole ne može da lupi šakom o sto, kada dijete prijavi roditelja policiji, kada policija uzgaja kriminal, kada kriminal vodi državu, kada je država samo ekspozitura multinacionalne korporacije, kada korporacija ima u vlasništvu sve vođe, i vlasti i opozicije.
S ugla Dečanske i Nušićeve vidio sam 12. maja, na Sv. Vasilija, kako more naroda ide lijevo, prema Skupštini, a ja sam morao desno, prema Biblioteci grada Beograda, gdje sam sa sjajnim sagovornicima obdržavao tezu da srpska književnost ima izlaz na more.
Na putu za Boku Kotorsku bio sam u danu drugog, još obimnijeg protesta, koji se „protiv nasilja“, ponovo uzaludno, za interes Vučićeve opozicije, ne naroda, narodom protegao širom Beograda.
Pred sobom, zamaskiranu medijima, imali smo kopipejst situaciju iz 90-ih godina prošlog vijeka (Vuk Karadžić bi rekao: Isto to, ali drugačije), kada se na plimi iskrenog narodnog nezadovoljstva gradila politička biografija one vrste ljudi koji su izdajnici u futuru drugom samim tim što su dio sistema, što su ikebane prozapadne paradigme. Oh, jedno zlo prođe, evo ga drugo gdje dolazi, kao u Otkrivenju Jovanovom.
Srpski suveren sprema za 26. maj ono što se u narodu već zove kontramiting, savremenu kopiju Miloševićeve domišljatosti da 1996. godine Terazije i okolne ulice napuni SPS Srbijom iz svih provincijskih kapilara, a da granica sa tzv. građanskom Srbijom, okupljenom na Trgu republike oko ono troje zapadnih pulena, bude omeđena policijskim koridorom u Kolarčevoj.
Ustaće Vučićeva raja ko iz zemlje trava jer mora, nevoljnije nego pod Miloševićem, kada je, osim sendviča i soka, postojala mrva ideologije, a ne samo 1.500 dinara koje danas obezbjeđuju agencije za savatavanje statista… Da u vremenima kada se crnogorski Srbi budalasto poradovaše inauguraciji Mila poslije Đukanovića, predsjednika koji sobom predstavlja instalaciju Kolektivnog zapada, situacija je u deboto sa svih strana napadnutoj Srbiji postala složenija.
Imamo mitinge, na dan izlaska ovog broja „Pečata“ imaćemo režimski kontramiting, a dan prije, 25. maja, imaćemo tradicionalnu Spasovdansku litiju. Opet i opet, centrom Beograda proteći će more naroda, ovog puta s moštima Sv. Vladike Nikolaja. I biće to, kaže li se, jedina šetnja s blagoslovom, koja se baš zato i ne zove drukčije nego litija. Hoće li Spasovdanska litija 25. maja u sebi imati i političku česticu?
Čovjek koji je poljubio ruku papi svakako će negirati postojanje mrve politike u hodu na koji su pozivani vjernici u mnogim prestoničkim crkvama, od Svetog Vasilija, 12. maja, naovamo. U tom ću trenutku, onesposobljen da promijenim ižicu, biti autor ovog teksta u tože tradicionalnoj Spasovdanskoj litiji u Herceg Novom, ne kao politička čestica nego kao mirjanin koji vjeruje da se litijama osveštavaju i prostor i vrijeme. Svjedoci smo da ustaje raja kao iz zemlje trava. Kao čovjek koji je prije desetak dana posjetio Zadužbinu Ive Andrića (tako se Ivo deklinira u Beogradu), mogu da se opsjetim čuvene rečenice Iva Andrića: „Kao kod svih pokreta i prevrata na svetu, jedni su koji stvar kreću i vode, a drugi koji je ostvaruju i izvode.“ Nek nam je u vremenima Trećeg svjetskog rata koji je otpočeo bombardovanjem Srbije i Crne Gore 1999. g. Bog svima u pomoći.
Nikola Malović
Izvor: Svetionik
