Insistiranje na akribičnosti prilikom utvrđivanja broja stradalih Srba u Jasenovcu, logoru anihilacije svake akribičnosti, dovelo je do (po)grešnih brojeva, suprotno namjeri revnosnih istraživača, ali sasvim u skladu sa namjerom ustaških zlikovaca i savremenih revizionistčkih (post)ustaških agitropovaca, svih triju vjerozakona.
Tako se u “akribičnosti” popisivača jasenovačke nekropole “potkrao” još jedan zaborav. Obnavljanjem zaborava u “akribičnim” brojevima, jasenovačke žrtve dvostruko su pogubljene. Prvim pogubljenjem nanošena je patnja žrtvama, dok se njihovim drugim pogubljenjem, gubljenjem u umanjenim brojevima, nanosi patnja živim em-pa(m)tiocima Jasenovca – sadašnjim i svim budućim, iživljavanjem nad njihovim pamćenjem i njihovim osjećanjima. Tako se tobože naučno savjesna matematika zločina – ni najmanje slučajno – preokreće u zločinačku „matematiku“, kojom se dovršava „djelo“ hrvatskih srbosječkih „zdrugova“. Jasenovačke žrtve nisu preživjele pogubljenje, a svi su izgledi da nećemo ni mi preživjeti sramotu pristanka na njihovo drugo pogubljenje u brojevima.
U zahtjevu za, iz faktičkih razloga, sada nemogućom akribičnošću i bezuslovnom personalizacijom svih jasenovačkih žrtava, umanjuju se i razmjere zločina i obaveze Evrope i svijeta prema Srbiji i srpskom narodu, kao narodu koji je preživio genocid, a koji se optužuje za genocid. Iza srebreničkog broja „benevolentno“ se stavljaju tri tačke, dok se iza brojeva pogubljenih jasenovačkih mučenika „nepotkupljivo“ stavlja neopoziva tačka – da bi se u perspektivi otvorila mogućnost monstruzonog „brojanja (žrtava) unazad“, sve dok se i numerički, a ne samo moralno, jasenovački genocid ne svede na fusnoticu uz srebreničku inscenaciju. Tačka na dvostruko pogubljenje žrtava, ali – što je vjerovatno najavžnije – i moralno pogubljenje srpskog naroda, koji od žrtve genocida treba biti pretvoren u njegovog izvršioca.
Dušan Krcunović i Časlav D. Koprivica