Tokom 2020. godine shvatili smo da koska u 21. vijeku ne mora da bude bačena samo jedna. Ne, koski sada može da bude hiperinflatorno mnogo. Dvije godine smo bili trovani agensom i mučeni korona narativom, a uskoro ulazimo u drugu godinu svjetske teme broj 1: Rat u Ukrajini. To je zapravo rat u Evropi, to je zapravo svjetski rat
Svjetski rat je počeo 1999. zločinačkim napadom na Srbiju (i Crnu Goru), a pred očima Ujedinjenih nacija koje su de facto izdahnule 24. marta MCMXCIX. Jasna nam je, dakle, slika: svaki pas trči za bačenom koskom. U njegovom je kodu da se tako ponaša, na radost gospodara. Iako miriše, pas iz priče za sada uopšte nije metaforičan, nego stvaran. Beštija se raduje bačenoj koski zato što je jestiva. Potom se – kaže Rable – oko nje dugo zubima muči zarad ono malo slasti u sredini, i time, zar ne, raduje gospodara. Niže se biće zabavilo oko nutritivne mrve, maše repom i srećno je.
No što bi se dogodilo ako bi neko pred oglednim psom uzeo da baca na stotine koski umjesto jedne? U svim pravcima? Pas bi deboto poludio.
Prvo od sreće što mu ukusne koske uopšte neko baca, a onda od problema – kako ih sve konzumirati? I oko jedne se kosti pune srži pas zabavi dugo, no kako će se izboriti sada, sa stotinama njih?
Ovdje polako ulazimo na klizav teren alegorije, jer se slična geopolitička stilska figura upravo dešava sa svima nama koji smo ozračenim Kolektivnim zapadom. Tokom 2020. godine, shvatili smo da koska u 21. vijeku ne mora da bude bačena samo jedna, na istok, ili na zapad. Ne, koski sada može da bude hiperinflatorno mnogo.
Dvije godine smo bili trovani agensom i mučeni korona narativom, a uskoro ulazimo u drugu godinu svjetske teme broj 1: Rat u Ukrajini. To je zapravo rat u Evropi, to je zapravo svjetski rat. Da li je on počeo 2014. pučem u Ukrajini, kada je zbačen predsjednik Viktor Janukovič, čovjek koji se previše dvoumio kojemu se privoljeti carstvu, američkom ili ruskom. Da mu nisu pomogli Rusi, to bi dvoumljenje Amerikancima platio glavom.
Ne, svjetski rat je počeo 1999. zločinačkim napadom na Srbiju (i Crnu Goru), a pred očima Ujedinjenih nacija koje su de facto izdahnule 24. marta MCMXCIX.
Unutar vojnog pohoda koji neće prestati zbog pljačkaškog koda Kolektivnog zapada i njegove zle metafizičke prirode, imaoci medija čine sve da nas izlude kao psa iz metafore, pa – kao da svjetski rat nije dovoljan – bacaju nam, po naredbi gospodara, da tema bude hrana od insekata, da tema bude nova pandemija, zelena agenda, protokoli Davoskih mudraca, da tema bude još neko slovo što ga valja pridodati skraćenici LGBT, da dođe još migranata, da bude što više promjene pola, da se legalizuje pedofilija, da se legalizuje incest, da se legalizuje kanibalizam, muškarci da dobiju pravo da rode a žene da ratuju što više, tema da bude internet stvari, i neurolinkovi, spajanje čovjeka sa kompjuterom, da se afirmativno govori o vještačkom mesu, o opasnostima od uglja i nafte, da se podrži zabrana skupljanja ljekovitog bilja i sakupljanja kišnice, da tema bude otvaranje arhiva iz kojih će se javnost objektivno informisati kako je Vatikan znao za zločine, američki predsjednik za vanzemaljce, da tema bude 5G, vršnjačko nasilje, nasilje u porodici, društvene mreže, da neodoljiva tema postane vještačka inteligencija i robot koji će dijete zavoljeti kao majku jer ove nikad zbog posla neće biti kod kuće…
Ko ne bi izludio od ovolikog bombardovanja uma informativnim, ideološkim smećem? Nije isto biti pas u Rimu, Berlinu, Tokiju ili Vašingtonu – i biti pas u Beogradu, Novom Sadu, Nišu ili Kotoru. Prema svecu i tropar, a prema glasaču narativ. Domaće su vlasti ili same shvatile kako naučiti iz primjera, ili ih je neko sa Zapada podučio kako da sami planiraju događaje kojima će po potrebi, danima, sedmicama ili mjesecima, držati pažnju mnogih pasa izdresiranih da uvijek potrče za lažnom informativnom koskom u čijoj je sredini tek dram političke slasti. Odustati od politike – ne i od političkog promišljanja – može samo slobodan, finansijski nezavistan čovjek. U mom fokusu su to mahom pomorci.
Rijetko je ko iz te istorijski brojne grupe – dužan (a što bi i bio kad mu nakon 20 godina plovidbe u opremljenoj kući porodica uživa standard više srednje klase), rijetko je ko aktivan u politici, i rijetko koja politička stranka potražuje od svoga člana-pomorca da joj vrati uslugu. Da pomorac takođe može postati očigledni rob pokazala je 2020. godina, kada se od onih koji zarađuju lebac od sedam kora ultimativno tražilo da se vakcinišu. Rijetki su, s rukom na srcu, ostajali kod kuće. Čovjek se vremenom navikne na status unutar klase, i porodica se navikne na status unutar klase. Kolektivni je zapad uredio sistem tako da su uvijek i svuda neki izbori. Uskoro će i predsjednički, u Crnoj Gori. Kandidati su, ne samo u Crnoj Gori, svi već skuvani i pečeni. Kodirani su, ubačeni da rade za Matriks, pa je svaki izlazak na glasanje gubljenje vremena. ledaćemo u nastavku kako se medijske koske budu bacale pred Zapadom ozračene ljude kao pred pse.
I ti će svi psi trčati ka prodavnicama u kojima se može naći brašno pomiješano sa brašnom od insekata. Pitati zašto bi neko trčao da jede ono što uopšte nije predviđeno za ljudsku ishranu je stupidno, jer su ljudi izučeni, kolektivno psihološki provaljeni godine 2020. g, tokom (da li prvog?) globalnog eksperimenta, dotrčali samo tako da se vakcinišu. Ne jednom. Ne dvaput. Nego i više od tri puta.
U vremenima kada je sve vještačko, kada je sve zamjensko, psu možeš da baciš i vještačku kosku, neki plastikaner u kome nema ukusne srži o kojoj je pisao kao o nagradi francuski pisac Fransoa Rable. No će pas ako u plastičnoj koski ne nađe ukusnu srž da bude razočaran. Ali će i dalje da voli gospodara… Jer je tako kodiran. Pisac Kami opisuje psa koji voli gospodara iako ga ovaj stalno bije. Srpski će metaforički pas, i hrvatski će, i bosanski, i crnogoski će, i makedonski, pa sve preko slovenačkog do briselskog i dalje, od Lisabona do Sijetla, da glasa za ono što mu se kaže.
No da li je čovjek pas da poleti za gotovim rješenjem? Jeste. Zašto? Možda zato što je proučen. Kodiran je da vjeruje u priču. Kao što pas na svakoj banderi mora da podigne nogu, nerazmišljajušči glasač mora da na izborima zaokruži opciju. Godine, decenije iskustva mu govore da za lošima dolaze gori. Mediji su mu dobacili kosku. Iako u njoj nema nikakve slasti, on prati generisane vijesti, on na kraju glasa. Žoze Saramago je u jednom svom djelu predvidio situaciju u kojoj niko nije izašao na glasanje. Portugalski je nobelovac unutar distopije opisao svijet u kome psi više ne trče za dobačenom koskom. Prozreli su je.
Nikola Malović
Izvor: Pečat
