Ne znam kako pametno i zakonski da se borim protiv ovog LGBT naleta rodnih ravnoprasvnosti i senzitivnosti? I kako da izrazim gađenje i građanski otpor protiv ambicije da mi se nametne obaveza da se jednoj pogubljenoj i dezorjentisanoj osobi obraćam sa „vi“? Ali ne iz poštovanja ili bontona već iz nametnute mi njegove/njene projekcije da on nije on, nego „oni“. Ima ih bar dvoje. Različitog su pola, a nijesu u braku.
Piše: naš stalni dopisnik sa Divljeg zapada Milija Todorović (u ulozi Garija Kupera)
I dom se tako patim i smišljam argumente artikulacije zdravorazumskog i prirodnog otpora, ugledam, ovih dana, na sportskim kanalima, kadrove Svjetskog prvenstva u fudbalu za žene!
I odjednom mi sinu! Taj „sport“ može imati projektovanu i osmišljenu medijsku zastupljenost kao Mesi, M՚Bape i družina. Može se promovisati od strane političkih i ekonomskih centara moći kao da je u pitanju pravi fudbal. Mogu se organizovati prvenstva svjetska i evropska… Ali, to nikad neće biti gledano. To nikad niko neće smatrati fudbalom. I to nikad neće biti u rangu ženske odbojke, atletike ili ritmičke gimnastike koji oduvjek jesu sportske vještine koje emituju ženstvenost i plijene estetikom i gracioznošću. Ne. Ženski fudbal imaće sudbinu ženskog boksa. Incidentna i marginalna djeatnost, čija će publika biti dio najbliže rodbine i ekscentrici raznih fela.
Rodna ravnopravnost je moguća na nivou univerzalnog poštovanja jednakih prava svih ljudskih bića. Ali onih i ovakvih prava koja će im omogućiti da budu ono što jesu, a ne ono što nijesu niti ikada treba da budu.
Žene fudbalerke? Muškarci sinhroni plivači? Može, ali to vam niko neće gledati. Ne iz mržnje ili inata, nego iz čistih prirodnih nagona i društvenih potreba, čija su upražnjavanja valjda zagarantovana nekim ljudskim slobodama?
Do čitanja u sljedećem broju.