Pišu: Norman i Aba A. Solomon
U 2014. godini napisali smo članak pod naslovom „Slijepa ulica Džej Strita i liberalnog američkog cionizma.“
U to vrijeme, Benjamin Netanjahu je šestu uzastopnu godinu bio na funkciju premijera Izraela, dok je predsjednik Barak Obama bio u svom drugom mandatu.
A Džej Strit, nova organizacija Jevreja povezanih sa demokratskom administracijom, imala je zamah kao „politički dom za pro-izraelske Amerikance koji zagovaraju mirovno rješenje.“
Od samog početka, još od svog osnivanja 2007. godine, Džej Strit se implicitno predstavljao kao liberalna alternativa tvrdoj liniji Američko-izraelskog javnog poslovnog komiteta (AIPAC), koji je osnovan više od četiri decenije ranije.
Jedan od deklarisanih ciljeva Džej Strita bio je da traži humano rješenje izraelsko-palestinskog konflikta, dok je istovremeno održavao snažnu odanost Izraelu kao „jevrejskoj državi.“
U deset godina od našeg članka, Džej Strit — mučeći se da pomiri kontradikcije između svoje „pro-izraelske“ veze i sve veće izraelske brutalnosti prema Palestincima — ostao je posvećen osnovnom cilju (ili mirazu) „jevrejske i demokratske“ države.
Rat u Gazi od oktobra dodatno je pojačao te kontradikcije, osvJetljavajući stvarnu priču o stvaranju i širenju Izraela, razotkrivajući nasilnu represiju i protjerivanje palestinskog naroda.
Značajan broj američkih Jevreja sada je spreman da ospori cionistički projekat ističući da je on suštinski osuđen na suzbijanje ljudskih prava ne-Jevreja u Palestini.
Govoreći na protestu u blizini kuće senatora Čaka Šumera u Bruklinu prošlog mjeseca, Naomi Klajn je rekla: „Ne treba nam niti želimo lažni idol cionizma. Želimo slobodu od projekta koji čini genocid u naše ime.“
Standardne tvrdnje o „demokratskom Izraelu“ pale su u nemilost na američkim univerzitetskim kampusima, s obzirom da su i jevrejski i nejevrejski studenti ovog proljeća protestovali protiv očiglednog mučenja i pokolja stanovništva Gaze.
Buka se čula i prije deceniju, kada je jevrejska studentska grupa Hilel bila uzdrmana sporom oko toga da li njeno nacionalno rukovodstvo može zabraniti Hilelovim ograncima na univerzitetskim kampusima da ugoste oštre kritičare izraelskih politika.
Taj spor, napisali smo tada, „proistekao je iz duge istorije pritiska na američke Jevreje da prihvate cionizam i ‘jevrejsku državu’ kao sastavni dio judaizma.” Tada su neki jevrejski studenti — „želeći da prošire granice prihvatljivog diskursa“ — „osporavali moćne nasljeđe konformizma.“
Ove godine, sredinom februara, Džej Strit je izdao izjavu upućenu predsjedniku Džou Bajdenu kojom ga poziva da predloži priznanje „demilitarizovane“ palestinske države kao rješenje koje bi dovelo do prihvatanja Izraela od strane Saudijske Arabije i drugih zemalja u regionu.
Ovo je gruba ekvivalencija čačkanja po krovu strukture izgrađene na teško oštećenom temelju: prisilnom egzilu nejevreja iz većeg dijela Palestine — onoga što je sada Izrael — i odbijanja njihovog prava na povratak, dok se istovremeno održava pravo na povratak (uključujući i okupiranu Zapadnu obalu) za one kojima se može utvrditi jevrejski identitet.
Bilo da su Jevreji ili ne, mnogi Amerikanci počeli su da dovode u pitanje arogantnu apsurdnost omogućavanja Amerikancu iz Bruklina da polažu pravo na Palestinu, dok se isto pravo odriče etnički očišćenim Palestincima.
U skladu sa drugim cionističkim grupama, Džej Strit pretpostavlja da bi Palestinci trebali da se zadovolje područjima koja su im odredili izraelski kolonizatori (koje se ne smije nazivati kolonizatorima), dok oni rezervišu „pravo na povratak“ samo za sebe i svoje jednovjernike.
Canadian activist and author Naomi Klein adreesed a powerful speech at a Jewish-led protest in New York on Passover, urging Jews to support Palestine and oppose the "false idol of Zionism." pic.twitter.com/kOQPj2CZ5z
— PALESTINE ONLINE 🇵🇸 (@OnlinePalEng) April 24, 2024
Džej Strit nudi slab odgovor svojim predlogom za „sporazum koji će okončati konflikt tako da Izrael takođe konačno prizna palestinsku državnost.” Prema takvom scenariju, Palestinci kao grupa bi se posvetili saradnji, nenasilnom otporu, i — u stvari, s obzirom na jednostrani zahtjev za „demilitarizacijom“ — prihvatanju cionističkih prava na kontrolu Palestine.
Džej Stritova ideja o rješenju je da će američka vlada pokrenuti plan za „konkretne korake koje Palestinci moraju preduzeti da bi oživjeli i obnovili svoju vladu sa novim rukovodstvom posvećenim borbi protiv korupcije, demilitarizaciji, odricanju od terora i nasilja, i potvrđivanju priznanja Izraela.”
Plan uključuje „konkretne korake koje Izrael mora preduzeti da bi olakšao okupaciju i poboljšao svakodnevni život na Zapadnoj obali, suzbio nasilje naseljenika i riješio humanitarnu krizu u Gazi.” I Bajden bi ponudio „američko priznanje palestinske državnosti, potvrdu Arapske mirovne inicijative i bezbjednosne garancije za sve strane, i obavezne podrške međunarodnom pravu” — i na kraju,
„Rezoluciju Savjeta bezbjednosti UN-a kojom se potvrđuje globalna i jednoglasna podrška viziji, procesu i parametrima za pregovore koji vode do konačnog sporazuma i prijema Palestine kao punopravne članice u Ujedinjene nacije.”
Prijedlog Džej Strita za „sveobuhvatnu diplomatsku inicijativu“ je izuzetan po onome što ne čini. Neuspjeh prijedloga da prizna izraelsko preuzimanje istočnojerusalimskih i zemljišta na Zapadnoj obali za jevrejsko naseljavanje (ko je je dodatno povećano od početka rata u Gazi) izbegava realnosti Palestine koja je ispresjecana naseljima izraelskih građana — strategija od 1967. godine da se palestinska populacija fragmentira u de facto izraelske verzije bantustana.
Broj Izraelaca koji su se naselili u Istočnom Jerusalimu i okupiranoj Zapadnoj obali povećao se za 35 procenata — do 700.000 — od našeg članka prije 10 godina, što još više otežava realistično zamišljanje „rješenja dvije države.”
Ništa u novom „smionom“ viđenju Džej Strita ne predviđa da će Izrael ustupiti zemlju koju je zauzeo za „judaizaciju” sve većih delova Palestine.
Liberalni američki cionisti i američke administracije ponekad su se protivili najnovijim nezakonitim i nemoralnim „činjenicama na terenu“ koje je nametnuo Izrael, samo da bi ih kasnije prihvatili kao nepromjennjive činjenice koje se ne mogu poništiti.
I tako, kako je nedavno izvjestio visoki komesar Ujedinjenih nacija za ljudska prava, „drastično ubrzanje izgradnje naselja pogoršava dugotrajne obrasce ugnjetavanja, nasilja i diskriminacije protiv Palestinaca.“
UN-ov zvaničnik za ljudska prava, Volker Tirk, izvjestio je da izgleda da su „politike trenutne izraelske vlade, u neviđenoj mjeri, usklađene sa ciljevima izraelskog naseljeničkog pokreta da prošire dugoročnu kontrolu nad Zapadnom obalom, uključujući Istočni Jerusalim, i da postepeno integrišu ovu okupiranu teritoriju u Državu Izrael.“
U međuvremenu, prijedlog Džej Strita za „demilitarizovanu“ palestinsku državu odgovara Netanjahuovom planu da Izrael zadrži „bezbjednosnu kontrolu“ nad cjelokupnom Palestinom do rijeke Jordan.
Izraelski naučnik Dejvid Šulman, u sred ove najnovije krize, piše:
„Talas anti-izraelskog osjećanja koji obuzima veliki broj ljudi u zapadnom svijetu nastao je ne samo zbog rata u Gazi, sa svojim nepodnošljivim civilnim žrtvama i sada masovnom glađu. Ono što taj talas dublje odražava je opravdano gađenje prema tekućoj okupaciji, njenom naizgled vječnom i sve brutalnijem nastavku, i politici masovne krađe i aparthejda koji su njena suština.”
Osnova našeg komentara od pre 10 godina još je u strašnijoj mjeri tačna danas, nakon još jedne decenije sistematske, često smrtonosne surovosti prema palestinskom narodu: Džej Strit nastavlja svoj pokušaj da stvori humanu lobističku grupu za Izrael, bez preispitivanja očigledno nepravednog — i samim tim vječno nestabilnog — projekta naseljavanja i protjerivanja koji je kreirao Izrael i održava ga.
U suštini, dok se predstavlja kao brižna alternativa Netanjahuovoj ekstremističkoj politici, liberalni cionizam koji teži „miru” podrazumjeva nastavak osnovnih izraelskih prekršaja i dobitaka u proteklih 75 godina, dok poziva na prihvatanje pokornosti od strane poraženog i kolonizovanog naroda.
Prije deset godina, pisali smo o popustljivosti američkih Jevreja prema jevrejskom nacionalizmu:
„Tokom 1950-ih i kasnijih decenija, rješenje za izbegavanje ružnog razdora bilo je neka vrsta preventivne hirurgije. Univerzalni, proročki judaizam postao je fantomski ud američkog jevrejstva, nakon amputacije u službi ideologije etničke države na Bliskom istoku. Pritisci na konformizam postali su ogromni među američkim Jevrejima, čiji je uspjeh bio zasnovan na američkom idealu jednakosti bez obzira na etničko poreklo.”
Ukratko, san o humanističkom cionizmu se ruši, ali — poput drugih ukorenjenih jevrejskih grupa i opadajućeg broja američkih Jevreja — Džej Strit očajnički pokušava da održi fantaziju na aparatima za održavanje života.
Ideja o rješenju dvije države za malu mučeničku zemlju Palestinu sve je više krhka, ali organizacije poput Džej Strita i velika većina izabranih demokrata odbijaju da priznaju da je to postalo besmisleno zbog sve većeg broja izraelskih naselja i eskalirajućeg jevrejskog nacionalizma koji je spreman da počini genocid nad palestinskim narodom.
Bili smo dirnuti dok smo čitali uzastopne izjave Džej Strita nakon iznenadnog i razornog napada 7. oktobra na izraelska naselja u „pojasu Gaze“, čiji je bilans 1.200 mrtvih i 240 kidnapovanih.
Njihove prve reakcije bile su izrazi solidarnosti sa šokiranom izraelskom javnosti, počevši sa „Džej Strit stoji uz Izraelce koji se suočavaju sa terorističkim napadom Hamasa.” Bol je bio evidentan kako su se izjave Džej Strita mijenjale u tonu kada je Izrael pojačao napade na palestinske civile.
Uznemireni izraelskom vojnom blokadom i razaranjem Gaze, kao i intenziviranjem paravojnih napada naseljenika na palestinske zajednice na Zapadnoj obali, Džej Strit je više puta molio da SAD obuzda Izrael — da spase Džej Stritovu sliku o humanoj i dobronamjernoj jevrejskoj državi.
Nažalost, ove riječi koje smo napisali 2014. ostale su tačne, sa kontinuitetom užasnih posljedica:
„Svaka konceptualna staza Džej Strita izjednačava biti ‘pro-Izrael’ sa održavanjem doktrine države u kojoj su Jevreji “jednakiji” od drugih. Gledajući u prošlost, taj pristup zahtjeva tretiranje istorijskog cionističkog osvajanja kao nečeg između nužnog i bezgrešnog.
Gledajući u sadašnjost i budućnost, taj pristup vidi otvorenu opoziciju prvenstvu jevrejskih prava kao ekstremnu ili na drugi način neprihvatljivu. I ne ‘pro-Izrael’.”
Trenutna samo-definicija Džej Strita počinje:
„Džej Strit organizuje pro-izraelske, pro-mirovne, pro-demokratske Amerikance da promoviše politike SAD koje oličavaju naše duboko ukorenjene jevrejske i demokratske vrijednosti i koje pomažu u osiguranju države Izrael kao demokratskog doma za jevrejski narod.”
U neobjavljenoj autobiografiji, bivši cionistički rabin iz Baltimora Moris S. Lazaron pisao je o političkom cionizmu kao „nacionalističkoj filozofiji izraženoj u ovoj zemlji pod maskom promovisanja ‘jevrejstva,’ ‘jevrejskog jedinstva,’ ‘jevrejskog obrazovanja.’” I zaključio je:
„Na kraju sam došao do zaključka da su cionisti koristili jevrejske potrebe samo da bi iskoristili svoje političke ciljeve. Svaki sveti osećaj Jevreja, svaki instinkt humanosti, svaka duboko ukorjenjena briga za porodicu, svaka dragocijena uspomena postala je instrument za promovisanje cionističke stvari.”
Jevreji će morati da naprave bolnu procjenu projekta koji nameće „jevrejsku“ državu u Palestini. Razumijevanje namjernog sljepila i samoobmane koje omogućavaju zloupotrebu ne-Jevreja u Palestini značiće odustajanje od pseudo-humanističkog poziranja grupa kao što je Džej Strit.
Suštinska borba protiv antisemitizma ne može značiti stalno ponižavanje i ugnjetavanje drugog naroda. Nakon više od 75 godina nasilnog osvajanja, uz pobožne govorancije o želji za mirom, raskorak između te naizgledne težnje za mirom i utvrđivanja cionističke kontrole nad zemljom moraće da bude riješena.
„Suštinska borba protiv antisemitizma ne može značiti stalno ponižavanje i ugnjetavanje drugog naroda.”
Bez obzira koliko je to možda dobronamjerno, Džej Strit služi kao korisni idiot liberalnog američkog cionizma koji nastavlja da podržava potčinjavanje palestinskog naroda, uz stalne obrasce smrtonosnog nasilja.
Džej Strit je energično lobirao za američku pomoć koja Izraelu obezbjeđuje oružje za masovno ubijanje.
„Od kada smo pokrenuli Džej Strit prije 15 godina, podržali smo svaki dolar svakog američkog bezbjednosnog paketa za Izrael,” napisao je dugogodišnji predsednik Džej Strita, Džeremi Ben-Ami, u mejlu pristalicama od 9. maja.
Kao i obično u korak sa demokratskom Bijelom kućom, Ben-Ami je nastavio uvjeravati pristalice: „Odluka da se zadrže određene isporuke oružja je ona koju predsjednik ne donosi olako. I mi takođe.”
Podrška Džej Strita za nastavak slanja velikih količina vojne pomoći Izraelu demantuje humani stav organizacije. „Američka pomoć Izraelu ne smije biti blanko ček,” napisao je Ben-Ami. „Izraelska vlada treba da bude podložna istim standardima kao i svi primaoci pomoći, uključujući zahtjeve za poštovanje međunarodnog prava i omogućavanje humanitarne pomoći.”
Ali te riječi su se pojavile u istom mejlu koji ukazuje da je Džej Strit uvijek „podržao svaki dolar” američke vojne pomoći. S obzirom da Izrael već decenijama flagrantno krši „međunarodno pravo” — i da je bez obzira na rezoltirajuće masovno umiranje blokirao „humanitarnu pomoć” u Gazi više od šest meseci do trenutka kada je Kongres odobrio novu vojnu pomoć od 17 milijardi dolara krajem aprila — bezuslovna podrška Džej Strita za vojnu pomoć Izraelu oličava ekstremne diskrepancije u dvostrukim standardima organizacije.
Kejtlin Džonston: Imperija koja se boji studenata
„Glasovi na ekstremnoj ljevici kritikuju predsjednika zbog nedovoljnog učinka i omogućavanja genocida, iako bi neko mogao pomisliti da će ovo smatrati korakom u pravom smjeru,” napisao je Ben-Ami — sa implikacijom da je nerazumno ekstremnose zauzimati za prekid američkih politika koje omogućavaju genocid.
U 2024. godini, „mirovna podrška Izraelu” je oksimoron, sa negiranjem razvučenim do tačke pucanja. Izrael je sada upravo ono što je sada, a ne iluzija u koju oni koji održavaju grupe poput Džej Strita žele da vjeruju.
Zažmuriti pred grobljem humanističkog cionističkog sna zahtjeva održavanje iluzije da je problem u Netanjahu i njegovim još desničarskijim saveznicima u vladi. Ali zemlja se ne može značajno odvojiti od svog društva.
„Izrael je otvrdnuo, a znaci toga su na svakom koraku,” pisala je strana dopisnica Megan Stak prošle nedelje u izuzetnom članku u Njujork Tajmsu.
„Dehumanizujući jezik i obećanja o uništenju od strane vojnih i političkih lidera. Ankete koje su pokazale široku podršku politici koja je nanela pustoš i glad u Gazi. Selfiji izraelskih vojnika koji ponosno poziraju u ruševinama palestinskih naselja. Represija nad onima koji među Izraelcima iznose čak i blage oblike neslaganja.”
Društvena struktura je sve drugo osim margine koja kontroliše kabinet premijera i ratni kabinet. Kako je Stak objasnila:
„Izraelsko masovno ubijanje u Gazi, glad, masovno uništavanje naselja, ankete sugerišu, da je ovo rat koji je izraelska javnost željela.
Januarska anketa pokazala je da je 94 procenta Izraelaca smatralo da je sila korišćena protiv Gaze odgovarajuća ili čak nedovoljna. U februaru, anketa je pokazala da se većina jevrejskih Izraelaca protivi ulasku hrane i ljekova u Gazu.
Nije samo gospodin Netanjahu, već i članovi njegovog ratnog kabineta (uključujući Beni Ganca, koji se često pominje kao umjerena alternativa Netanjahuu) koji su jednoglasno odbili ponudu Hamasa da oslobodi izraelske taoce i, umjesto toga, započeli napad na grad Rafah, prepun raseljenih civila.”
U međuvremenu, dodala je Stak,
„Ako američki zvaničnici razumiju stanje izraelske politike, to ne pokazuju. Zvaničnici Bajdenove administracije nastavljaju da govore o palestinskoj državi. Ali zemljište namenjeno za državu je stalno pokriveno ilegalnim izraelskim naseljima, a sam Izrael je rijetko bio tako neskriveno protiv palestinskog suvereniteta.”
Slično tome, ako zvaničnici Džej Strita razumiju stanje izraelske politike, to se ne pokazuje.
Zvaničnici organizacije takođe nastavljaju da govore o palestinskoj državi. Ali u stvarnosti, „rješenje dvije države” postalo je samo tačka razgovora za liberalne američke cioniste, izabrane demokrate i razne komentatore koji pokušavaju da izbjegnu da kažu šta je Izrael zapravo postao.
Prošle nedelje je osnivač Hjuman Rajts Votča, Arije Nejer, napisao: „Sada sam ubjeđen da Izrael vrši genocid nad Palestincima u Gazi.” To je užasna istina koju lideri Džej Strita nastavljaju da izbjegavaju.
U 2024. godini, značenje „promirovne podrške Izraelu” je makarbrično: Džej Strit odbija da pozove na prekid američke vojne pomoći Izraelu dok ta zemlja nastavlja da koristi američko oružje i municiju za masovna ubistva i genocid.
Izvor: Konsortium Njuz
Norman Solomon je nacionalni direktor RootsAction.org i izvršni direktor Instituta za javnu preciznost. Njegova nova knjiga, „Rat učinjen nevidljivim: Kako Amerika skriva ljudski danak svoje vojne mašine,“ objavljena je u junu 2023. od strane The New Press.
Abba A. Solomon je autor knjiga „Mijazma jedinstva: Jevreji i Izrael“ i „Govor i njegov kontekst: Govor Džejkoba Blaustina ‘Značenje podele Palestine za američke Jevreje,’ održanog na zasedanju Baltimorskog ogranka Američkog jevrejskog komiteta 15. februara 1948. godine.“
