Svaki Britanac koji napravi nešto značajnije u svom poslu, bio on fudbalski trener Aleks Ferguson, ili muzičar „Bitlsa“ Pol Makartni, u uređenom britanskom društvu odmah dobije počasti sjedanja u nekakvim „gornjim” odajama i onu simpatičnu titulu „ser”.
Piše: naš stalni dopisnik sa Divljeg zapada Milija Todorović (u ulozi Garija Kupera)
Ovo ih, iako još žive i aktivne, uvodi u red besmrtnika. Eto u čemu je značaj čuvanja tradicije i njenih institucija i u najmodernijim društvima. Uspješni dometi, na ovaj način, postaju opšte ikone i „domaći zadaci” za sve „podanike krune”.
Mali narodi, razbijeni u param-parčad istorijskih mjena, nemaju takvu javnu kulturu. Pa niti su više tradicionalni, niti znaju šta je sopstvena tradicija, a niti su, nažalost, moderni. Nemajući ništa nalik institucijama, ovi narodi su prepušteni okolnostima u kojima izvrsni pojedinci postaju institucije. Oni mijenjaju i kralja, i dom lordova i vječne titule. Naprosto, oni sami jesu kraljevi, dvorovi i institucije.
Zato imamo aerodrom u Beogradu Nikola Tesla, i ako sam dobro upućen – jedan avion sa imenom Novaka Đokovića. E sad, najbolji košarkaš planete, Nikola Jokić, i Đoković koji širi svoje domete od momenta kad je avion dobio ime po njemu, postavljaju nove zadatke pred srpski narod i društvo u Srbiji i Crnoj Gori. I dovode nas do pomisli da nećemo imati toliko ulica, banaka, aviona i brodova, koji bi mogli biti postolja da se na njima ispišu sva imena i titule koje su osvojili i koje će osvojiti ova dva izvrsna Srbina. Dogodine u Parizu!
Do čitanja u narednom broju.
