Kada sam, jednom prilikom, prijatelja pitao kako je moguće da FK Crvena Zvezda nije prošla Keln u trećem kolu Kupa UEFA 89.g., dok je za crveno-bele igrao Piksi, i svi oni majstori koji su u sljedećeoj sezoni postali šampioni Evrope, on je odgovorio: Da, igrao je Piksi, ali, kao prvo nije igrao Belodedić, i – što je najvažnije, nije igrao Siniša Mihajlović! Na moje čuđenje i pitanje da li on smatra Sinišu boljim igračem od Stojkovića, on je odgovorio da se ne radi o tome ko je od njih pojedinačno bolji, nego o načinu na koji daju doprinos ekipi. I dok je Piski majstor i organizator igre, lider koji vodi ekipu i preuzima na sebe (ne)moguće odgovornosti ( u šta smo se skoro uvjerili ), Mihajlović je raketa u punoj brzini, beskompromisni borac koji se ne štedi, ali i virtuoz koji umije da postigne ono što je drugima nemoguće.
Na zdravlje se reklo, i Piksiju i ostalima, ali zbilja je Siniša Mihajlović ona karika koja je nedostajala ovdašnjem fudbalu da se od onog uobičajnog ”za malo” popenje taj nepremostivi korak ”ka više”. Trčao je kao Njemac, bio prgav i odvažan kao Argentinac, slobodnjake i penale šutirao bolje nego ijedan Brazilac, a uživao u fudbalu kao Italijan.
On je, poslije ere Radomira Antića, prvi selektovao generaciju srpskih reprezentativaca koja je svoj zenit dosegla dvostrukim uzastopnim učešćem na mundijalima 2018. i 2022. i pokušao da dune novi duh u kult reprezentacije, insistiranjem da se pjeva državna himna. Prvak Evrope i prvak svijeta u dresu Crvene Zvezde. Talenat sa neba, i hrabro srce srpskog fudbala. Otišao je u danima velike fudbalske svetkovine, prethodno učinivši ovaj naš zemni život, i sivu sudbinu srpskog fudbala, neizbrisivo ljepšom i odvažnijom nego što je bila ikada prije njegove pojave. Nije bio šesta ”Zvezdina zvezda”, ali jeste jedna od najvećih i najsjajnijih kometa ovdašnjeg sporta…
Na slici scene iz Katara, zagrljeni Roberto Karlos, Kafu, Kaka, Ronaldo, Toti, Del Pjero, Materaci, Zaneti, Trezege, Vijeri, Stoičkov, Drogba, Kasiljas, Pujol, Đorkaef, Džon Teri…
Oliver Janković