Sve oblike komičkog izražavanja u umjetnosti prati čitav arsenal negativnih pojmova, (predrasuda). Šta je smijeh nasuprot suzama!? Vjeruje se da tuga ima katarzičnu moć, da dovodi do, kako je to još Aristotel definisao, pročišćenja duše od afekata i strasti. S druge strane, smijeh se češće tretira kao nekakva vražija rabota. Aristotel je još smatrao da komedija podražva ljude koji su slabiji od nas samih, dok je tragedija podražvanje ljudi koji su u svemu bolji od nas…
Neki teoretičari tvrdili su da osnovna nevolja sa komikom i smislom za humor dolazi stoga što smijeh ne može da dosegne milost univerzalnih usmjerenja, te su stoga pisali o epistemskoj ograničenosti. Ono što je, primjera radi, Kinezima smiješno, nekim drugim narodima moglo bi biti žalostivo.
Pa ipak, ima teoretičara koji su humoru pristupali s poštovanjem.
U slavnoj studiji Da umreš od smeha Žera Ženet piše:
„Ako se, ipak, po mom shvatanju, može govoriti o komičkoj katarzi, to je zato što se zadovoljstvo koje sadrži komični efekat može sublimirati u drugo zadovoljstvo, zaista estetsko, koje se obično naziva, u nedostatku boljeg izraza, divljenje (admiration): smejem se, na prvom stupnju, nekoj dobro odabranoj reči, gegu ili crti karaktera, na primer iz psiholoških razloga na koje se pozivaju Bergson ili Frojd i koji mogu spadati ili u zadovoljstvo agresivnosti ili u osećaj nadmoći; na drugom stupnju (što ne znači neizbežno u ՚drugoj fazi՚) o toj dobro odabranoj reči, gegu, ili crti karaktera donosimo pozitivan estetski sud, koji se sastoji, kao i svaki drugi, u (kontemplativnom) posmatračkom zadovoljstvu. To znači, sve u svemu, sublimirati jedno zadovoljstvo drugim – što za mene nije uopšte nezamislivo“.
U dobrom raspoloženju o smijehu je pisao i naš Sreten Marić:
„Smeh, a ne smešak, jeste oslobođenje duše, bar na trenutak, od strave, te mutne svesti o smrti, zato se i najčistije, najzvonikije smeju besmrtniici, onda deca“.